Κυριακή πρωί και ήλιος άρχισε να
φωτίζει πιο ψηλά τα ερείπια των σπιτιών της Λαμπανίτσας, μέχρι
που έφτασε να "ζεστάνει" την στέγη του Σχολείου. Εκείνη την ώρα άρχισε με φωνές
να γεμίζει το προαύλιο του. Η Λωρίδα όπως την ονομάζανε τότε γέμισε πάλι με ζωντάνια,
αισιοδοξία, από μια ομάδα πρόθυμων να αλλάξουν τη μοίρα αυτού του κτηρίου. Εκεί μπροστά
μαζευτήκαμε, όπως τότε οι λιγοστοί μαθητές, μετρηθήκαμε και με όρεξη μπήκαμε στο
χώρο το σχολείου, αποφασισμένοι να φέρουμε, το Φώς την Ελπίδα στην αίθουσα όπου
οι μικροί Λαμπανιτσιώτες ξεκίνησαν να κάνουν τα πρώτα τους όνειρα. Τι και αν πριν
λίγες ώρες μπορεί να ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας, εκεί μέσα γίναμε μια
"καλοκουρδισμένη" μηχανή όπου μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα καθάρισε την αίθουσα.
Έδιωξε από μέσα, ελπίζω για πάντα, την λησμονιά, την εγκατάλειψη. Έφυγαν μαζί με
τα άχυρα και τα άλλα σκουπίδια και ο καπνός τους καθώς καιγόταν έξω από το
κτήριο ανέβαινε ψηλά και γινόταν ορατός από μακριά, σημάδι ότι το Σχολείο και η
Λαμπανίτσα ζωντανεύει ξανά.
Φροντίσαμε και τον χώρο γύρω του.
Βάλαμε περίφραξη όχι μόνο να αποτρέψει κάποιους
να κάνουν πάλι ζημιές στο χώρο αλλά και σαν μια δήλωση ότι τα χέρια αυτά σήμερα
που δούλεψαν, απλωμένα σαν μια μεγάλη αγκαλιά θα προστατεύουν αυτόν τον χώρο
και τον Τόπο τους. Και τι καλύτερη επισφράγιση του Λόγου μας όταν μετά από
λίγες ώρες καθίσαμε με τα λιγοστά τρόφιμα που είχε ο καθένας, τα μοιραστήκαμε
και γεμίσαμε το ποτήρια μας, κοιτάξαμε υπερήφανοι του Σχολειό, το Χώριό
και τα Έλατα που το αγκαλιάζουν και δώσαμε με τα ποτήρια ψηλά την υπόσχεση ότι
θα είμαστε πάντα εδώ δίπλα στο Χωρίο. 
Εδώ θα βρεθούμε ξανά και την επόμενη φορά ακόμα περισσότεροι να δώσουμε
το παρών, να προσφέρουμε αλλά κυρίως μέσα από την προσφορά να γίνουμε και εμείς
οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι. Αυτή την
σπίθα της ψυχικής ανάτασης αντίκρισα στα μάτια όλων. Όσο για μένα αυτή η αγαλλίαση
η ανάταση απογειώθηκε αντικρίζοντας έναν
από τους τελευταίους μαθητές που πέρασαν από αυτά θρανία να είναι κει και μετά από πολλά χρόνια να προσφέρει πάλι
για το Σχολείο του. Είναι εκπληκτικό να βλέπεις τον Χάρη από την μία να μας δείχνει
τα θεόρατα πια πεύκα που αυτοί σαν μαθητές είχαν φυτέψει και τώρα καταξιωμένος άνθρωπος
να μπαίνει και να φροντίζει πάλι αυτόν
τον χώρο που ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα προς την γνώση. Αυτή τη εικόνα κρατώ,
για αυτή την στιγμή πιστεύω …ότι άξιζε τον κόπο όλη η προσπάθεια. Καθαρίσαμε το
Σχολείο, καθαρίσαμε και ένα κομμάτι της ψυχής μας.
Όσο για την συνέχεια δεν ξέρω που
θα μας βγάλει αλλά πιστεύω ότι ήταν μια αρχή, σαν αυτή των μαθητών που στην αυλή
τους έξω από το σχολείο της Λαμπανίτσας φύτεψαν μερικά Πεύκα Πολλοί τότε θα
είπαν πόσο δύσκολο, ακατόρθωτο θα ήταν αυτά τα δέντρα να επιβιώσουν ….και όμως
μεγάλωσαν απόκτησαν γερές ρίζες και στέκονται αγέρωχα μπροστά στη Λωρίδα,
στο προαύλιο του Σχολείου.
Μένει τώρα
στη δική μας θέληση αυτές οι δράσεις και προσπάθειες να αποκτήσουν γερές "ρίζες", να μεγαλώσουν και να φροντίζουν και να κρατούν ζωντανό
αυτόν τον Τόπο.
Την Κυριακή στις 2 Νοεμβρίου 2014 ρίξαμε τον
πρώτο σπόρο.
...και λίγη Ιστορία χαραγμένη σε μια
πέτρα ψηλά, αριστερά της εισόδου…
Για την κατασκευή του Σχολείου κάλεσαν
Τεχνίτες από τη Κόνιτσα!! και ο σχολείο ήταν έτοιμο 25
Ιουνίου 1931….
Αφιέρωμα και στη σελίδα του Ράδιο Ηγουμενίτσα 89,2 FM Εδώ
Η Δράση μας μέσα από τον Φωτογραφικό Φακό
"Εδώ θα βρεθούμε ξανά και την επόμενη φορά ακόμα περισσότεροι να δώσουμε το παρών, να προσφέρουμε αλλά κυρίως μέσα από την προσφορά να γίνουμε και εμείς οι ίδιοι καλύτεροι άνθρωποι. ...."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου